“Hoi mam, hoe gaat het daarboven?”

Beuningen, 27 november 2019

Hoi mam,

Hoe gaat het daarboven?
Ben je tante Marie al tegengekomen? En heb je antwoorden gekregen of gevonden op al jouw vragen?
Er tenminste van uitgaande dat er een ‘boven’ is…
Ik hoop het voor je, want je keek daar ontzettend naar uit.

Vandaag is het alweer 3 maanden geleden dat ik achter mijn laptop kroop en een brief aan jou ging schrijven. Toen voor de uitvaart.
Eén dag daarvoor zei jouw lichaam dat het genoeg was geweest en piepte je er plotseling tussenuit.
Deze brief schrijf ik puur omdat ik je zo ontzettend mis. Elke keer als dat gevoel mij overvalt, wellen de tranen in mijn ogen op. Net als nu.
Met een troebel zicht op mijn toetsenbord probeer ik die tranen direct weg te knipperen. Ik ben tenslotte een vrouw van 61 jaar oud, hallo zeg, even normaal doen, toch?!
Maar mam, naast een leeftijd ben ik ook jouw dochter, ben ik jouw kind die jou gewoon nog niet kan missen. Moet ik me daarvoor schamen? Nee. Maar onbewust denk ik aan de omgeving, aan wat die wel niet zullen denken!

Nou, gesnotter voorbij, ik wil je van alles vertellen, heel veel. Maar ik weet gewoon niet waar ik moet beginnen. Er is de laatste maanden ook zoveel gebeurd.
Om even dichtbij huis te blijven, afgelopen week lag ik geveld door een echte griep plat. In eerste instantie boven in bed. Maar een paar dagen later kon ik die verruilen met de bank beneden.
Mam, ik moet je zeggen, die bank van jou ligt voortreffelijk! Wat ben ik blij dat ik de jongens alsnog gevraagd heb die oude bank van mij naar de stort te brengen en die van jou ervoor in de plaats hier neer te laten zetten. Heb jij dat van bovenaf soms geregeld haha?
Maar liggend op jouw bank moest ik veel aan jou denken. Hoe jij jouw laatste maanden hierop sleet.
En hoe jij in de tijd dáárvoor daar rechtop zat, met pen en papier in de hand, krabbelend, omdat er een idee in je opkwam. Zó herkenbaar!

Na jouw overlijden nam ik me voor jou regelmatig, zeg om de paar dagen, een brief te schrijven. Een beetje zoiets als wat ik elke avond deed toen Theo overleed. Voor het slapen mijn koppie leeg maken. Maar het blijkt maar weer dat rouw nooit hetzelfde is en dat je het niet kan sturen. Ook ik niet.

Vandaag dus een brief. Eentje met echte woorden. Niet die kreten, halve zinnen, zonder een begin en eind, die warmoes van woorden in mijn hoofd die ik alsmaar geen platform kon geven, toen niet. Nu eindelijk wel, denk ik.

Mam, ik mis op dit moment jouw relativerende woorden, na al die drukte. Dordrecht, Schaijk én Siebengewald. Overal heb ik over jouw Marjanneke mogen vertellen. Het waren speciale momenten. Och mam, wat had jij hiervan genoten. Het was één gróót feest, voor mij, voor ons, voor jou. Samen met Corry en de alle anderen hebben we jou geëerd, met jouw/ons/mijn familie.

En weet je mam, buiten dat alles om wil ik ook nog gewoon even kind zijn, dat zich zoals afgelopen week even zielig voelde. Die door een paar opbeurende woorden van haar oude wijze moedertje weer snel zou opknappen.

Ach, ‘wat is missen van’ toch moeilijk!

Oké mam, dat gehad hebbende, wil ik je nu alles vertellen. Luister, want wat ik allemaal heb meegemaakt. Niet normaal. Ik ben dus naar …